ابتلا به اعتیاد در افراد بی خانمان

تعداد بی خانمان ها در سراسر جهان دائما رو به افزایش است و حدود یک چهارم از آنها کودکان هستند. افراد بی خانمان ممکن است بطور موقت یا گاه گاهی بی سرپناه باشند، در حالی که به ندرت پیش می آید که فردی به طور مداوم بی خانمان باشد. با توجه به اهمیت این موضوع در این مقاله به بررسی ابتلا به اعتیاد در افراد بی خانمان خواهیم پرداخت.

شاید سوء مصرف مواد در میان افراد بی خانمان، مهمترین اختلال عمومی در این گروه آسیب پذیر باشد. نظرها و برآوردها متفاوت است، اما بر اساس مطالعات مختلف، ۴۰ تا ۵۰ درصد افراد بی خانمان به الکل یا سایر مواد مخدر وابسته هستند. یک بحث مورد مناقشه ای که وجود دارد این است که سوء مصرف مواد و اعتیاد کامل به مواد مخدر در بین افراد بی خانمان به طور قابل توجهی نسبت به جمعیت عمومی بیشتر است.
سوء مصرف مواد باعث بی خانمانی می شود و برعکس
کدام یک اول اتفاق می افتد، بی خانمانی و یا اعتیاد به مواد مخدر؟

در پاسخ باید بگوییم که، بستگی دارد.” برای برخی از افراد، سوء مصرف مواد مخدر به عنوان یک روش مقابله با زندگی در خیابان ها شروع می شود. برای برخی دیگر، اعتیاد به مواد مخدر منجر به بی خانمانی آنها می شود. به هر حال، در درجه اول رسیدگی و پرداختن به هر دو مشکل مهم است نه ترتیب بروز مشکلات.

در میان افراد بی خانمان سالمند، الکل داروی انتخابی است، اما سایر مواد، از جمله مواد مخدر، بیشتر در میان افراد بی خانمان جوان استفاده می شود.

جوانان بی سرپناه نیز به احتمال زیاد به مواد مخدر روی آورده و یا به سوء مصرف آنها مبتلا می شوند. مجله آمریکایی بهداشت عمومی برآورد کرده است که دو سوم جوانان بی سرپناه که در پناهگاه ها زندگی می کنند تا حدودی مشروبات الکلی مصرف می کردند. سایر مطالعات این رقم را برای جوانان نزدیک به ۸۰ درصد نشان می دهد.
مشکلات اقتصادی و اختلالات روانی از علت های اصلی بی خانمانی هستند
متأسفانه، بسیاری از مردم فکر می کنند که اعتیاد به الکل یا سوء مصرف مواد مخدر تنها دلیلی است که فرد را آواره کوچه و خیابان می کند، اما چنین چیزی به دور از واقعیت است. فقر، بیکاری، کم کاری، بیماری های روانی و معلولیت جسمانی همگی ممکن است در آوارگی و بی خانمانی فرد نقش مهمی را ایفا کنند.

هنگامی که یک فرد بی خانمان از یک بیماری روانی یا معلولیت جسمی رنج می برد، احتمال ابتلا به اعتیاد به مواد مخدر در او بیشتر می شود. این مشکلات را می توان با قضاوت تبعیض آمیز، به ویژه در مورد افراد بی خانمان همجنس گرا و دو جنسی تشدید کرد.

هنگامی که یک فرد بی خانمان می شود، پیامدهای مخربی به همراه خواهد داشت. سلامت کلی آنها کاهش خواهد یافت، آنها برای یافتن شغل مدت زمان سختی را سپری خواهند کرد و حتی برای بدست آوردن وسایل اولیه و ضروری زندگی مانند غذا و پوشاک با مشکلاتی مواجه خواهند شد. به عبارت دیگر، بی خانمانی باعث بدتر شدن مشکلات موجود خواهد شد و مشکلات خاص خود را به همراه خواهد داشت.
مرگ ناشی از اوردوز در افراد بی خانمان
در جمعیت عمومی، بیماری های قلبی علت اصلی مرگ و میر به شمار می رود، اما در افراد بی خانمان، اوردوز دارو در سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸ علت اصلی مرگ بوده است. خبرهای خوب در مورد کاهش میزان مرگ و میر در میان افراد بی خانمان ناشی از بیماری ایدز (HIV)، با افزایش مرگ و میر ناشی از اوردوز مواد مخدر خنثی شده است. مسکن ها و مواد مخدر غیر هروئین عامل اصلی مرگ های ناشی از اوردوز هستند.

افراد بی خانمان به طور نامتناسبی از سوء مصرف مواد مخدر و الکل و تمام بیماری ها رنج می برند. تلاش برای درمان اعتیاد به مواد مخدر به طور جداگانه و سپس پرداختن به بی خانمانی کوته بینانه است.

پرداختن به مشکلات مسکن افراد بی خانمان مبتلا به اعتیاد، باید جزء برنامه های بهبودی از اعتیاد باشد. افزایش اثربخشی و کارآیی درمان در بین افراد بی خانمان مستلزم آن است که به نیاز های مسکن که شامل تهیه سریع مسکن و یا اراٸه راه حل های بلند مدت به منظور تهیه مسکن می باشد، رسیدگی کنند. برای درمان موفقیت آمیز اعتیاد به مواد مخدر، باید خدمات بالینی و اجتماعی بیشتری برای افراد بی خانمان در مقایسه با عموم مردم در نظر گرفته شود.

دولت ها تشویق می شوند تا دسترسی و درک داروهایی مانند نارکان را به منظور درمان اوردوز حاد و روش های درمانی طولانی مدت برای اعتیاد به مواد مخدر مانند ب۲ افزایش دهند. در عین حال، سازمان هایی که به افراد بی خانمان خدمات ارائه می دهند تشویق می شوند تا کارگران و داوطلبان خود را در برنامه ریزی برای مقابله با اوردوز آموزش دهند.